İtalya’da 2000 yılından beridir babanın soyadının yanına anneninkini de eklemek mümkün oldu. Akademisyen Grazia Speranza duyduğu kıvancı bir mektupla anlattı.

Grazia Speranza

Geçen yıl 60 yaşımı doldurdum ve çocuklarımdan, hayal etmeye bile cesaret edemeyeceğim bir hediye aldım. Çocuklarım şimdi babalarının, kocam Massimo’nun soyadına ek olarak annelerinin de soyadının kullanıyorlar. İtalya’da 2000 yılından beridir babanın soyadının yanına anneninkini de eklemek mümkün oldu. Birçokları için sorunları olan ve uygulamada engeller yaratan bir yasa olmasına rağmen çok önemli bir adım. Babanın rızası gerekli, bir gerekçeyle talep edilmeli, soyadı değişikliği talebi önce askıya çıkarılır ve karşı çıkmak isteyenlere itiraz etme fırsatı tanınır. Annenin soyadı babanınkinden sonra gelir. Süreç zaman ve sabır istiyor, çünkü artan isteğe rağmen hâlâ çok az soyadı değişikliği talebi oldu ve ilgili devlet daireleri süreci yönetmeye hazır değiller. Laura, küçük kızım, bu süreci bir yılda tamamladı. İngiltere’de ikamet eden Chiara içinse daha da uzun sürdü. Çocuklarım benim soyadımı da kullanmalarının benim için önemli olduğunu biliyorlardı. Ancak bu isteğimi dile getirmem kolay olmadı. Bu, uzun zamandan beri içimde tuttuğum hatta biraz da utandığım bir arzuydu. Sonuçta bütün İtalya babanın soyadını almanın doğal olduğunu düşünüyor. Ama bu benim için doğal değildi. Çocukluğumdan beri kadınların ikinci sınıf vatandaş olduğunun ve birçok sembolik unsurun bu durumu vurguladığının farkındaydım. Soyadı da bunlardan biriydi.

Büyürken çoğunluğun düşündüğünün aksine erkeklerden eksik olmadığımı ispatlamak istiyordum. Bunu en çok da soyadını aktarabileceği bir erkek evlat hayali kuran babama göstermek istiyordum. Benim ve kız kardeşimin doğumunu kutlamayan ama erkek çocuğu doğduğunda arkadaşlarına içki ısmarlayıp anneme çiçek getiren babama. Hatta belki de iki sezaryenden sonra hamile kalmamasını tavsiye eden doktorlara rağmen tekrar hamile kalıp en sonunda erkek bir evlat sahibi olduğunda ne kadar mutlu olduğunu hep hatırlayan anneme de.

Ve küçücük bir yaştayken bile aile soyadını devam ettireceği için kendisiyle gurur duyan erkek kardeşim. O hiçbir şeyi ispatlamak zorunda değildi. Varlığı yeterliydi. Annemin karşı gelmesine rağmen üniversiteye gittim. Annem  ileride kendisini evine ve çocuklarına adayacak bir genç kız için üniversitenin lüzumsuz olduğunu düşünüyordu. Babam ise bu kararımı onayladı.

Ben tutkum olan uygulamalı matematik okudum, üniversitede araştırma görevlisi oldum. Ulaşım ve lojistik problemlerinin çözümü için modeller ve algoritmalar geliştiriyorum. Çeşitli araştırmalar yapıyorum, dünyanın çeşitli yerlerinden meslektaşlarımla işbirliği içinde bilimsel makaleler yayınlıyorum. Fakültenin dekanı oldum. Şimdi Brescia Üniversitesi’nde rektör yardımcısıyım ve Uluslararası Uygulamalı Araştırmalar Derneği başkanıyım. Birçok hayalimi gerçekleştirdim ama imkânsız olduğunu düşündüğüm bu hayalimi benim için, kocamın da desteğiyle, kızlarım gerçekleştirdi.

Çeviren: Mujgan Cihan   

http://invececoncita.blogautore.repubblica.it/articoli/2019/01/02/un-simbolo-un-sogno-il-regalo-di-un-nome/

Bir cevap yazın

Lütfen yorumunuzu giriniz!
Lütfen isminizi buraya giriniz

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.