Bir çocuk nasıl annesi ve babasının boşanmasını isteyebilirdi?

Minhee Bae

Ortaokula gittiğim zamanlardı. Evde sık sık annemle babam tartışırdı. Babam bağırdıkça annem de sesini yükseltir sonra babamın elindeki çay bardağını duvara fırlatması ve annemin kırılan cam parçalarını toplamasıyla kavga son bulurdu. Bu sadece biz evde yalnızken olmazdı. Evde misafirler varken de olurdu. Erkekli kadınlı misafirler derin bir sessizliğe gömülür, kimse aile arasındaki bu kavgaya karışmazdı. Hep düşünürdüm, neden benim babam diğer arkadaşlarımın babaları gibi sevgi dolu değil diye. Şimdi geriye doğru bakınca aslında o babaların da sevgi dolu olmadıklarını anlayabiliyorum. Ama asıl anlatmak istediğim bu değil.

Annem boşanmak istediğini söylemişti bir keresinde bana. İçimden bir yerde çok sevinmiştim. Boşansalar tüm bu kavgalar bitecek, annemle biz ayrı bir hayat kuracaktık. Babamın hayatımıza olan bütün baskıları, şiddeti, öfke dolu bakışları, yer yer dayağı son bulacaktı. Çok çok seviniyordum bu düşünceye ama bir taraftan çok da utanıyordum sevincimi belli etmeye. İçimdeki sevincim bambaşka bir şey söylüyor, aklımdan geçenler başka şeyler söylüyordu. Bir çocuk nasıl annesi ve babasının boşanmasını isteyebilirdi? Yıllardır etraftan duyduklarım, öğrendiklerimin hepsi boşanmış bir ailenin ne kadar da kötü, ne kadar da istenmeyen bir şey olduğuydu. Tabii ben de bu durumda boşanmalarına sevinemezdim. Üzülmeye karar verdim.

Sevincimden öylesine utanmıştım ki o zamanlar tuttuğum günlüğüme bile yazamamıştım sevincimi. Tam cümlelerimi hatırlamıyorum ama şöyle yazmıştım günlüğüme:

“Sevgili günlük,

Bugün annem bana babamdan boşanmak istediğini söyledi. Çok üzgünüm. Keşke boşanmasalar, keşke annem ve babam ayrı olmasa…”

Bunun üstünden çok kısa bir süre geçtikten sonra babam günlüğümü bulup okudu. Belki de hep okuyordu ve bunu okuyunca artık açık bir şekilde günlüğümü okuduğunu söyledi, orasını bilmiyorum. Ve tabii evde kavga kıyamet… Ben odama kapandım. Bütün bu kavga kıyametin ardından onların boşanacak olmasına üzüldüğümü düşünen annem yanıma geldi. Boşanmak istediğini sinirle söylediğini, üzülmememi, öyle bir şeyin kesinlikle olmayacağını söyledi. Onların boşanmasına sevinemezdim, boşanmak kötü bir şeydi ya, ben anneme ben üzülmüyorum aslında boşanmak istemene seviniyorum, keşke boşansanız diyemedim.

Aradan 15 yıldan fazla zaman geçti. Annemle bir daha hiç bu konunun üzerine konuşmadık. Annem gerçekten bir anlık sinirle mi bana boşanmak istiyorum demişti yoksa ciddi ciddi düşünüyordu ve benim nasıl tepki vereceğimi ölçmek için mi söylemişti, bilmiyorum. Annemle babam hala beraberler. Annemin bu vakitten sonra her şey eskiye nazaran oldukça yumuşakken babamdan boşanmayacağını biliyorum. Babamın olmadığı zamanlarda daha mutlu ve daha özgür hissettiğini de biliyorum.

Bu yazıyı da ne annem ne de babam okuyacak. Onlar okusun istediğim için yazmadım zaten. Eğer siz de bir gün kocanızdan boşanmak isterseniz, çocuklarıma ne olur diye düşünmeyin. Çocuklar boşanan anne ve babaları için değil, şiddet içinde yaşadıkları için mutsuz olurlar.

Bir cevap yazın

Lütfen yorumunuzu giriniz!
Lütfen isminizi buraya giriniz

Bu site, istenmeyenleri azaltmak için Akismet kullanıyor. Yorum verilerinizin nasıl işlendiği hakkında daha fazla bilgi edinin.